Philip Sweijd was mijn overgrootvader. Hij heeft mij nog gekend, maar alles wat ik van hem weet, heb ik uit de archieven. Hij was van 1869, Amsterdammer, sigarenmaker, zoon van Reintje Philip Vos en haar straatventer Jacob Sweijd. Op zijn eenentwintigste trouwt Philip met de drie jaar oudere diamantslijpster Sophia Beer. Ze krijgen een dochter en twee zonen. Als de oudste wordt geboren, woont de vader van Sophia gezellig bij hen in. Bij de komst van de jongste sterft de moeder in het kraambed. Haar vier jaar jongere zus Mietje schiet het gezin te hulp, krap drie maanden later trouwt ze Philip. Ze stimuleert hem, al in de zomer van 1901 haalt hij zijn ANDB diploma 4-713 als diamantbewerker.

Philip Sweijd

Vader, moeder en dochter verhuizen naar Antwerpen, dè diamantstad van dat moment. De zonen volgen later, ook zij gaan als diamantbewerker aan de slag. Dan wordt het 1920, Philip en zijn Mietje gaan terug naar Amsterdam. Daar teren ze in op hun spaarcentjes, ze krijgen nog wel eens wat toegestopt door hun dochter (die inmiddels getrouwd is met, jawel, een diamantbewerker), ze verhuren voor vier gulden in de week hun achterkamertje en ze krijgen steun: elf gulden en een kwartje. Dit houden ze twee jaar vol. Daarna gaan ze toch maar weer naar België, naar ‘de diamant’. Deze keer gaat het zeven jaar goed. Dan houdt Philip het voor gezien. .

Philip kwakkelt wat met zijn gezondheid. Als ze na zeven jaar weer in Amsterdam zijn, trekken Philip en Mietje tijdelijk in bij het gezinnetje van hun zoon Jacob. Philip is nu werkeloos. En dat blijft hij. De ambtenaar van het Gemeentelijk Bureau voor Maatschappelijken Steun doet daar nauwkeurig verslag van. Zo noteert hij in mei 1932 "De man is diamantbewerker van beroep en genoot geruimen tijd tot 1922 crisissteun. Daarna verbleef hij gedurende ± 7 jaren in Antwerpen. 3 Mei '30 kwam hij weer naar A'dam. Ingaande 14/6/'30 kreeg man steun via j.zn. in Aug. 30 werd belangh. toegestaan via de A.N.D.B. te stempelen. Tot heden bleef man onafgebroken in steun."

Philip gaat op zoek naar een woning “die lager in huur is”. Hij heeft geluk, in de De La Reystraat vindt hij een betrekkelijk nieuw woninkje. Daar komen in april 1936 de twee zonen van zijn dochter Roosje logeren. Hun moeder is overleden, vader is met de noorderzon vertrokken en het Belgische mannekenspensionaat wil geen charitatieve instelling zijn. Helaas voor de jongens is de woning van Opa te klein voor inwoning, althans, dat vindt de woningcorporatie. Ook de om hulp verzochte wethouder vindt dat en stuurt de kinderen naar het weeshuis.

Philip en Mietje steunen op de steun. Een paar voorbeelden uit het dossier. 1936: "Voor man + vrouw wordt elk een hemd gevraagd. M.i. nodig + toestaan. ƒ 0,95 mans hemd. ƒ 1,- vr. hemd. ƒ 1,95." 1939: "Voor de man wordt ondergoed gevraagd. Nodig blijkt te zijn interlock / onder br. ƒ 2,20. Punten aanwezig." En nog in de zomer van 1942: “Bijzonderheden en wijzigingen sinds vorig rapport: "zijn niet te vermelden. Voortzetting der ondersteuning is noodig." Dan komt de laatste aantekening. “District 11 97969 Ph. Sweyd de la Reystr. 14 n.D. 1.u.1.4. 14 APR 1943”.

Op 16 april 1943 komen Philip en Mietje samen aan in Sobibor. Het dossier kan worden gesloten.