Maurits van Oosten (rechts op de foto) was de zoon van Machiel van Oosten en Johanna van Oosten-Jakobs. Hij werd geboren op 7 januari 1933. Maurits was zeven jaar toen de oorlog begon. Hij zat op de lagere school. In september 1941 werd het voor Joodse kinderen verboden nog langer naar gewone scholen te gaan. Vanaf september 1941 is er een Joodse lagere school in Assen, waar Maurits waarschijnlijk leerling is geweest. De school heeft bestaan tot 31 augustus 1942. Vanaf mei 1942 was ook Maurits verplicht een gele ster op zijn kleding te dragen. Door zijn familie werd Maurits 'Maunie' genoemd. De nazi's hadden de winkel en het huis van zijn ouders in beslag genomen. Korte tijd daarna is het gezin Van Oosten ondergedoken op een klein eilandje in de Friese meren. Daar zijn ze ontdekt en gearresteerd. Maurits vader, zijn oom en zijn oudste broer Jonnie werden naar het kamp Amersfoort gestuurd. Zijn moeder, zijn broer Iwan en hijzelf werden naar kamp Westerbork gestuurd.

Maunie van Oosten

Maurits was negen jaar toen hij met zijn moeder Jo van Oosten-Jakobs en zijn broer Iwan (14 jaar) in kamp Westerbork aankwam. In een brief die zijn moeder in april 1943 uit kamp Westerbork schrijft, staat dat Maurits ziek is en veel slaapt. Ook uit een brief van 13 juni 1943 blijkt dat Maurits weer ziek is geweest. Hij heeft meer dan 40 graden koorts gehad, maar hij is nu weer beter.

"Wat was het een zieke jongen" schrijft zijn moeder. "Het is net een oud mannetje en zo nerveus". Ze beschrijft in die brief ook hoe vol en druk het is in het kamp. "Maunie verheugt zich op vanavond. Hij heeft in vier dagen niets gegeten en nu heeft tante Leen beloofd om hem aardappeltjes te koken. Die brengt ze vanavond dan mee. Dat is iets waar hij zo'n zin in heeft.” Dat hij niet gegeten heeft, is niet omdat er geen eten is in het kamp, maar misschien kon hij het kampeten niet zo goed verdragen. Maurits slaapt eerst samen met zijn moeder op een verdieping van een stapelbed in een overvolle barak.

In een volgende brief schrijft Maurits moeder: “De mensen zijn hier vol hoop en opgewekt. Ik denk ook tegen de winter het eind (van de oorlog) maar ik ben bang dat we nog weggaan. Mijn arme schatten van jongetjes. Ik wil ze zo graag sparen. En hier wachten op mijn trio (man, zwager en zoon). Ik heb af en toe hoop dat ze nog leven. Het is om stapelgek te worden in deze hel en dan alleen.”

De broers Van Oosten, v.l.n.r. Jonnie, Iwan en Maunie

In juni 1943 zijn Maurits en zijn broer naar de mannenkant van de barak verhuist, en slaapt hun moeder in het vrouwengedeelte. "Je hebt geen idee wat dat is. Een pakhuis van mensen. En daar liggen mijn twee verwende schatten tussen al die vreemde mensen, in de hanebalken drie hoog. (Ies is er eens uitgevallen). Nu hij ziek is, heb ik met veel moeite Maunie bij mij in bed gekregen. Ik lig in een tussenbed, kan alleen in bed liggende kruipen. Geen 10 cm ruimte.”

Op 11 september 1943 schrijft ze haar laatste briefkaart:
Trein, half elf, 21 september
Lieve familie,
't Is het einde. We gaan. Erg slap, maar vol moed. Dank jullie voor alles. De pakjes nog ontvangen. Mijn arme kinder. Erg nerveus. Maunie pips en braakt. Geen koorts meer. We liggen met 25 zieken op de grond. M'n lieverds naast me. Heb voldoende eten. Dank hoor. Groeten en zoen voor alle familie. Ben vol moed. Vinder gooi deze op de bus.”

De trein vertrok op 21 september 1943 naar Auschwitz, met in totaal 979 mensen. Na aankomst in Auschwitz op 24 september 1943 zijn Maurits, zijn moeder en zijn broer direct in de gaskamer vermoord. Maurits Henk van Oosten werd 10 jaar.

Deze brieven zijn te vinden in het boek 'Het mankeert ons aan een goed adres', geschreven door Niek van der Oord.