Lowie Simon Simons was de oudste van de twee zonen van Levie Simons (1897-1943) en Abrammine (Mina) Simons-Bollegraaf (1903-1943). Zijn jongere broer was Hartog (1927-1943). Het gezin woonde in de Engelstilstraat 27 in Winschoten.

Lowie Simons

Lowie (‘Louitje’) was de oudere broer van Hartog. Hij was 13 jaar oud toen in 1937 deze foto van de pupillen van WVV werd gemaakt. Louitje was al jong lid van WVV, vanaf z’n 9e jaar, en daarmee was hij tot ver in 1934 het jongste lid van de club. Dit gaf hem in de ogen van jeugdleider Wubs overigens geen uitzonderingspositie. Meerdere malen kreeg Louitje in het clubblad een standje van Wubs: Louitje was weer eens vergeten op het WVV-publicatiebord te kijken en miste daardoor de trainingsuren. Maar de jongste speler kon ook zeer ontwapenend zijn en vertederde dan zelfs de strenge jeugdleider. 

Pupillen van WVV, 1937. Lowie zit op de voorste rij, tweede van rechts.

Op 13 mei 1934 verloren de WVV-kleuters met 1-5 van de Noordster-aspiranten. Toch gaf Wubs Louitje een compliment voor zijn goede spel. Louitje had het ‘zwaar’ gehad, een hoge kopbal deed hem in tranen uitbarsten, toch hield hij zich sterk. ‘Moar ‘k eb wel daen zooas ie zegt ‘add’n’, verdedigde hij zich, erop wijzend dat hij den bal met het voorhoofd gekopt had, precies zoals het van Wubs moest. Natuurlijk wist Louitje dat er bij kopballetjes chocoladerepen te verdienen waren.
Wubs had – behalve een arsenaal aan strafmaatregelen – ook beloningen ingesteld voor speciale prestaties van de kleuters. Twee jaar later, toen WVV het 40-jarig bestaan van de vereniging vierde, revancheerde de kleuterafdeling zich. Louitje’s team won toen met 2-1 van Noordster. Een oud teamgenoot herinnert zich dat Louitje rechtshalf speelde en regelmatig zijn teamgenoten aanspoorde door ‘Hoofd erbij houden!’ te roepen. Hij bedoelde dan dat zij vrij moesten gaan lopen.

Louitje zat op de Vissersdijkschool waar vele joods kinderen in Winschoten hun lagere school volgden. Daarna ging hij naar de Mulo. De laatste jaren van zijn korte leven werkte hij als stoffeerder in de meubelwinkel van zijn vader Levie Simons.

Op 15 september 1942 werd het gezin Simons afgevoerd naar kamp Westerbork. Bijna een half jaar later werden ze gedeporteerd naar Sobibor en aldaar direct na aankomst op 5 maart 1943 omgebracht. Louitje Simons werd 19 jaar oud.