Louis Beem werd op 28 januari 1893 in Amsterdam geboren. Hij was de zoon van Abraham Beem en Blanche Kattenburg. Hij trouwde op 6 juli 1921 met Sara Duits, die op 29 januari 1887 in Amsterdam geboren was. Hun dochter Blanche Henriette werd op 7 september 1924 geboren. Het gezin woonde aan de Jekerstraat 24 in Amsterdam. Later aan de Waalstraat 54.

Louis Beem

Louis Beem was leraar Engels aan de Joodse HBS te Amsterdam. Hij vervulde zijn taak nauwgezet en met toewijding. Hij was een stille, ietwat verlegen man. Toch had hij een nauw contact met zijn leerlingen. Hij had hun vertrouwen en wie wilde kon veel bij hem leren.

Op zondag 20 juni 1943 vond in Amsterdam een grote razzia plaats waarbij een grote groep nog niet gedeporteerde Joodse bewoners alsnog werd opgepakt. 5542 Joden werden opgepakt en per trein naar kamp Westerbork getransporteerd. Eerder waren al de Jodenbuurt ontruimd en Joden werden gedwongen zich te huisvesten in Amsterdam-Oost. Omdat eerdere razzia's onvoldoende resultaat hadden besloot de Duitse bezetter deze razzia in het geheim voor te bereiden. Vroeg in de ochtend werd Amsterdam-Zuid en de Transvaalbuurt in Amsterdam-Oost compleet afgesloten. Met luidsprekerwagens werd de Joodse bevolking naar de verzamelpunten Daniel Willinkplein, Sarphatipark en Olympiaplein gedreven. Door de speciaal uit kamp Westerbork overgekomen administratie werden de persoonsgegevens verwerkt. Met trams werden ze vervolgens naar het treinstation Muiderpoort gebracht. Hiervandaan vertrokken zij om drie uur met een lange passagierstrein en kwamen om negen uur in de avond in kamp Westerbork aan.

Bij deze razzia werden ook Louis Beem, zijn vrouw en dochter opgepakt. ’s Avonds laat kwamen ze aan in Westerbork en werden ondergebracht in barak 68. Philip Mechanicus schreef op 21 juni in zijn dagboek:
“Gisteren een stralende dag met een milde zon. Vandaag een vieze, druilende regen. Vannacht zijn nóg twee treinen elk met ongeveer tweeduizend Joden binnengekomen, ook in beestenwagens, toen alles sliep. De tragiek van de duisternis, waarin schijnwerpers hun onheilspellend licht werpen. Vanmorgen vroeg deponeerden lorries de duizenden koffers, zakken en bundels, die de Joden uit hun huizen hadden meegenomen en die in een aparte wagon waren geladen, op het terrein tussen de barakken, waar de Joden waren ingekwartierd, in de regen op stoffige grond. De regen werd modder: duizenden mannen en vrouwen hebben, na een lange, afmattende wachttijd, hun bagage bemodderd teruggekregen. In dichte troepen zijn zij de barakken ingedreven: drie, vier, soms vijf mensen in twee bedden, mét hun bagage. De bedden staan drie verdiepingen hoog, gescheiden door gangetjes van een halve meter breedte op zijn hoogst, zonder één enkele tafel, bank of stoel. Tot duizend, elfhonderd mensen in één barak, zonder elleboogruimte, zonder behoorlijke berging voor hun kleren,
kris-kras dooreen. Als mieren gaan zij langs en over elkaar, als kleine, onbetekenende mieren.”

Na een onderbreking van drie weken vertrok er op dinsdag 29 juni 1943 weer een trein vanuit Westerbork naar Sobibor. Dit was het zestiende transport naar dat kamp. Aan boord van die trein bevonden zich 2397 personen. Ook Louis Beem, zijn vrouw en dochter moesten na ruim een week Westerbork weer verder. Alle gedeporteerden zijn meteen na aankomst op 2 juli 1943 vergast.

Louis Beem is 50 jaar oud geworden.