Eddie Vigevino is geboren op 5 maart 1931 te Rotterdam Hij was de zoon van Joseph Vigevino (1894) en Sophia Vigevino-Levij (1897) Zijn vader was (markt)handelaar in kledingstoffen. Eddie was de jongste van de drie kinderen. Zijn zus Johanna is geboren in 1928 en broer Hans in 1925. Ze woonden aan de Nieuwe Kerkstraat 22b in Hilligersberg. In het benedenhuis, op nummer 22a, woonden opa en oma Levij, de ouders van zijn moeder.

Eduard Gabriël (Eddie) Vigevino

Joseph en Sophia waren goed bevriend met de (niet-Joodse) familie Mostert, die een paar straten verder op woonde. Vlak voor de oorlog verhuisde familie Mostert naar de Ribeslaan, in Schiebroek. De vriendschap bleef, ook tussen de kinderen, die ongeveer even oud waren.

Eddy Vigevino (linksboven, voor de meester) op een klassenfoto van de Adriaan van Mathenesselaan in Rotterdam. 1939

In een interview in 2012 halen drie ‘vriendjes van Eddie’, nu mannen van 80 jaar en ouder, herinneringen aan hem op. Alle drie herinneren zij zich Eddie en de gebeurtenissen in de oorlog nog goed, maar ze praten er niet graag over:
‘’s Avonds na het eten kon je Eddie en zijn vriendjes – Matthijs en Pieter - dan ook op straat vinden: touwtje springend, steltlopend, tollend, knikkerend en tikkertje spelend Natuurlijk haalden zij ook kattenkwaad uit. Een voorbeeld? Twee voordeurknoppen met een touwtje aan elkaar binden en dan belletje trekken. Zij speelden niet alleen op straat, maar ook binnen, op zolder. Op een keer klom buurjongen Matthijs via het achterbalkon naar de niet goed afgesloten badkamerdeur van Eddies huis, om bij hem te spelen. Ja, hij had ook via de trap gekund, maar dit was spannender. En er was Niek, de jongste zoon van de familie Mostert, die met Eddie speelde, als de families elkaar opzochten. Het zijn goede herinneringen. Dat spelen was altijd tot acht uur in de avond; dat was de tijd dat er geen mens meer op straat mocht zijn. Op een gegeven moment moesten de Joden eerder binnen zijn dan de andere Nederlanders: 'Ik herinner mij heel goed dat wij kinderen uit solidariteit dan ook naar binnen gingen. Eddie naar binnen, wij dan ook.'

De familie Vigevino dook op 1 augustus 1942 onder bij kennissen in het Brabantse Ginneken. Ze bleven daar acht maanden. Omdat het niet veilig was, keerden ze op 9 april 1943 weer terug naar Rotterdam. Sophia en de kinderen doken onder op de zolder van familie Mostert in de Ribeslaan in Schiebroek. Joseph vond een ander adres. Ze waren net op tijd weg, want op diezelfde dag deed de Duitse politie een tevergeefse inval in het onderduikadres in Ginniken. Moeder en kinderen verbleven ongeveer een week bij de bevriende familie Mostert.

Op zekere dag zetten Duitse militairen de Ribeslaan af, aan beide zijden stonden militairen met geweren in de aanslag. Moeder Vigevino zag vanuit het zolderraam de Duitsers en besloot zichzelf aan te geven om zo te voorkomen dat tegen de familie Mostert represailles zouden worden genomen. Schreeuwend van angst liep ze met haar kinderen naar de Duitsers met een zakdoek voor haar mond proberend het geluid te dempen. Joseph hoorde ervan en meldde zich ten einde raad bij de politie op het bureau Oostervantstraat in Rotterdam.

Vanuit Westerbork stuurde Hans Vigevino op maandag 19 april nog een kaartje naar zijn vriend Rien Mostert:
‘We zijn hier Zaterdag aangekomen en maken het goed. Wij weten niet of wij nog eens kunnen schrijven want wij mogen maar eens in de 14 dagen schrijven, Hoogstwaarschijnlijk gaan wij dinsdag verder. Als jullie eens wat levensmiddelen over hebben kunnen jullie dat best sturen en houden wij ons aanbevolen, je kunt wel aan Loes vragen. Ik eindig met de allerhartelijkste groeten en bij voorbaat onze hartelijke dank. Rien ik houd je aan je woord en eindig met een groet van Hans.
Hans Vigevino, barak 65, Lager Westerbork.’

Op 27 april 1943 is het gezin weggevoerd en bij aankomst op 30 april in de gaskamers van Sobibor vermoord. Eddie was toen 12 jaar oud.