Heinz Wolf was één van de weinige tandartsen in kamp Westerbork, zijn vrouw Edith zijn assistente. Beiden zijn vastgelegd op de beroemde Westerborkfilm. Een portret samengesteld met dank aan hun in kamp Westerbork geboren zoon Harold Wolf, tegenwoordig woonachtig in Verenigde Staten.
Heinz & Edith Wolf
Het is misschien wel één van de meest bijzondere en tegelijkertijd bizarre beelden uit de Westerborkfilm: een vrouw liggend in een tandartsstoel omringd door een borende tandarts en zijn assistente. Het is ergens in het vroege voorjaar van 1944 en zowel de tandarts als zijn assistente dragen een witte armband waarop met rode letters de tekst ‘Zahnstation, Lager Westerbork’ is geschreven.
De tandarts op de beelden is de uit Erle (Dld.) afkomstige Heinz Wolf (1907) die begin jaren dertig op de vlucht voor de nazi’s in Amsterdam terechtkwam. Heinz behaalde er zijn tandartsdiploma en had rond het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog een bloeiende praktijk in de Nederlandse hoofdstad. In 1936 trouwde hij met zijn assistente, Edith Rosianski (1909) die eveneens uit Duitsland was gevlucht.
In augustus 1942 werden Heinz en Edith naar kamp Westerbork gebracht waar behoefte bleek aan een extra tandarts. Tandarts Lieblein, destijds de enige tandarts in Westerbork, zou vanwege de op handen zijnde komst van tienduizenden Joodse Nederlanders ondersteuning nodig hebben, zo werd er althans binnen de kampleiding geconstateerd. Heinz Wolf was vanaf dat moment als tandarts werkzaam in kamp Westerbork.
Tandartsen
De tandartsen Wolf, Lieblein en later onder andere De la Parra en Sanders werkten vanaf 1943 in een speciale tandartskliniek in barak 88 waar de hele week op vrijwel elk ogenblik de modernste behandelingen konden worden uitgevoerd.
De tandartsen Wolf, Lieblein en later onder andere De la Parra en Sanders werkten vanaf 1943 in een speciale tandartskliniek in barak 88 waar de hele week op vrijwel elk ogenblik de modernste behandelingen konden worden uitgevoerd. Zo werden er in Westerbork in een tandtechnische werkplaats afgemeten kunstgebitten gemaakt (oude gebitten werden bij het grofvuil gedeponeerd), was er een grote wachtruimte en hadden de tandartsen meerdere specialistische boren tot hun beschikking. Als assistenten fungeerden vooral jonge meisjes die al ten tijde van het Centraal Vluchtelingenkamp in Westerbork verbleven.
Heinz Wolf verwierf gedurende zijn tijd in kamp Westerbork een ‘onberispelijke reputatie’, hoewel zijn bereidheid ook de commandant en andere SS’ers in behandeling te nemen niet bij iedereen in goede aarde viel. Het redde wel zijn leven: Bij het vertrek van de laatste grote transporten werd bepaald dat slechts één tandarts in Westerbork mocht achterblijven. Lieblein had altijd geweigerd om de Duitse kampleiding op zijn tandartsstoel toe te laten en moest vertrekken. Hij zou de oorlog uiteindelijk niet overleven.
Harold Wolf
Heinz en Edith Wolf overleefden de Tweede Wereldoorlog wel. Op 24 mei 1945 beviel Edith in kamp Westerbork van een gezonde zoon met de naam Harold. Ruim een maand later keerde het jonge gezin terug naar Amsterdam.
Begin jaren vijftig verkreeg Heinz Wolf de Nederlandse nationaliteit.
